Ουαί τοις δανειζομένοις

Γράφει ο Ευθύλογος

«Η ιστορία της Ελλάδας είναι η Ιστορία του δημοσίου χρέους της».
Θεωρώ ευτύχημα το ότι διάβασα την παραπάνω φράση πολύ νέος, δεν είχα πατήσει τα 20, αλλά από τη στιγμή που τη διάβασα μέχρι τώρα που γέρασα, δεν έπαψα στιγμή να συμφωνώ απόλυτα με το νόημά της.
Ο πλούτος είναι μια σημαντική προϋπόθεση της ελεύθερης δράσης των ανθρώπων. Όποιος λοιπόν δεν διαθέτει πλούτο, πρακτικά χάνει μεγάλο μέρος αυτής της ελευθερίας.[1] Και χάνει πολύ μεγαλύτερο μέρος όταν καταφεύγει σε δανεισμό. Ακόμη χειρότερα δε, αν αναγκασθεί να δανειστεί εκ νέου. Τότε αρχίζει να μοιάζει με το μικρό παιδί που, για να πάρει νέο χαρτζιλίκι πρέπει να εξηγήσει στους γονείς του  με τι τρόπο ξόδεψε το προηγούμενο.

Ότι ισχύει για τα άτομα, ισχύει και για οργανωμένες ομάδες ανθρώπων, για κοινωνίες και φυσικά για κράτη. Είναι προφανές ότι κράτη που καταφεύγουν επανειλημμένα σε δανεισμό, είναι υποχείρια των δανειστών τους.

Κοντολογίς, κράτη που δεν έχουν ισχυρή οικονομία, δεν έχουν ανεξάρτητη πολιτική.

Τι ιστορία να γράψουν αυτοί που χρωστάνε; Αφού και οι ίδιοι προσπαθούν να την ξεχάσουν γιατί δεν τους συμφέρει.

Έτσι τη γράφουν οι δανειστές τους αντί γι αυτούς. Που δεν παύουν από θέσεως ισχύος,  να ταπεινώνουν τους χρεωμένους, να τους υπενθυμίζουν πόσα δάνεια πήραν, πόσες φορές «επτώχευσαν», πόσο σπάταλο βίο διάγουν, με λίγα λόγια πόσο ανίκανοι είναι να διαχειριστούν μόνοι τους σωστά το επόμενο δάνειο.

Και κάποια στιγμή σκάει το παραμύθι. . .
«Θέλετε κι άλλο δάνειο παιδάκια; Θα σας το δώσουμε, μόνο που τούτη τη φορά θα σας πούμε ΕΜΕΙΣ πως θα το ξοδέψετε»

Και τσουπ νάτη η επιτήρηση!  Το αν θα ονομαστεί Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος ή Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή Τρόικα ή όπως αλλιώς, ελάχιστη σημασία έχει.   
Ε!!! Αυτό το απλό νόημα, μόνον δυο κατηγορίες Νεοελλήνων δεν το κατάλαβαν.
Α)  Οι αγύρτες που καθόρισαν τις τύχες τούτης της χώρας τα τελευταία 50 - 60 χρόνια.[2]

Ναι! Η Ελλάδα καταστρέφεται από τότε που η «Τράπεζα Ελλάδος» εκμεταλλεύονταν τον αποθεματικό ιδρώτα των εργατών, δίνοντάς τον σε αεριτζήδες «βιομήχανους», από τότε........ που άρχισε να διογκώνεται και να καταστρέφεται η Αθήνα με ταυτόχρονη εγκατάλειψη της υπαίθρου, από τότε που η αντιπαροχή κατέστρεψε κοινωνίες, συνοικίες, πόλεις και περιβάλλον και δημιούργησε δυο νέα είδη κοινωνικά επικίνδυνων ανθρώπων.
i)  Του πρώην οικοπεδούχου και επίδοξου εισοδηματία χωρίς καταβολή προσπάθειας.
ii) Tου homo ergolavous. Είναι αυτός που δεν σέβεται τίποτε μπροστά στο κέρδος, είναι αυτός που εκφράζει τον καπιταλισμό της αντιπαροχής (τον μόνο καπιταλισμό που ευδοκίμησε στην ψωροκώσταινα), είναι αυτός που υλοποίησε με απόλυτη επιτυχία το «other people’s money». [3]
Β)   Όσοι βελτίωναν χρόνο με το χρόνο το επίπεδο της ζωής τους αυξάνοντας βλακωδώς τις καταναλωτικές τους συνήθειες, αποκτώντας νοοτροπία και συμπεριφορά νεόπλουτου αρχοντοχωριάτη,  αλλά και νομίζοντας ότι αυτή η βελτίωση οφείλονταν στις προσωπικές τους ικανότητες. (Και ως γνωστόν, θεωρούμε πολύ ικανό και ξύπνιο τον εαυτούλη μας).
Κανένα από τα παλιοτόμαρα της εξουσίας δεν αναρωτήθηκε,
«Μα τι στο διάβολο κάνουμε; Που οδηγούμε αυτή τη χώρα; Κάποτε θα πρέπει να επιστρέψουμε αυτά που δανειζόμαστε. Τα επενδύουμε με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορέσουμε αργότερα να εξοφλήσουμε τα χρωστούμενα;»
Αλλά και κανένας από τους ανόητους αρχοντοχωριάτες της Β κατηγορίας[4] δεν σκέφτηκε, «Είναι δυνατόν να είμαστε τόσο ξύπνιοι ώστε να βελτιώσουμε τόσο πολύ την κατάστασή μας σε σχέση με το παρελθόν; Έχουμε παράγει εκείνα τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες που να δικαιολογούν το σημερινό μας βιοτικό επίπεδο; Κι αν είναι τελικά τόσο εύκολο να βελτιώνεις το βιοτικό σου επίπεδο γιατί δεν το βελτίωσαν ανάλογα και οι προγονοί μας; Μήπως λοιπόν δεν οφείλεται σε μας αυτή η οικονομική μας πρόοδος; Μήπως είναι πλασματική; Μήπως εκποιούμε πλούτο του παρελθόντος; Μήπως τρώμε από το μέλλον των παιδιών μας;»[5]    
Τέτοια ενοχλητικά ερωτήματα που μπορεί διαταράξουν την μακαριότητα της ευωχίας μας πρέπει να αποφεύγονται. Γι αυτό και υπήρξαμε ανίκανοι να καταλάβουμε αυτό που είχε καταλάβει πριν από χιλιάδες χρόνια ο Ιωσήφ και ο Φαραώ. Ότι σε περιόδους «παχιών αγελάδων» οφείλουμε να εξοικονομούμε πόρους για τις περιόδους των «ισχνών αγελάδων». Εμείς όμως αντιλαμβανόμαστε την επιτυχημένη Οικονομία ως αύξηση της κατανάλωσης και όχι ως περιορισμό της δαπάνης εν όψει μελλοντικών δυσχερειών. Η τέλεια σχιζοφρένεια!!!  
Κάπως έτσι φτάσαμε να έχουμε δημόσιο χρέος 340 με 380 δις € (μάλλον κανένας δεν ξέρει ακριβώς) και να χρωστάμε νοικοκυριά και επιχειρήσεις άλλα 250 δις (τουλάχιστον) στις τράπεζες. (και δεν είναι μόνον αυτά!)
Και μια και μιλήσαμε για τον Φαραώ, αξίζει να προσέξουμε ότι δημιούργησε το κράτος τεράστιες αποθήκες για να διαφυλάξει το περίσσευμα της παραγωγής και δεν ανέθεσε σε κάθε Αιγύπτιο να αποταμιεύσει για τον εαυτό του. Μάλλον ο Φαραώ δεν θα ήταν υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Εκτός αν γνώριζε ότι οι υπήκοοί του ήταν ακατάλληλοι να διαχειριστούν τον ανέλπιστο πλούτο. Σύνηθες το φαινόμενο!

 

* * * * * * * * * * * *

[1] Είμαι ελεύθερος να αγοράσω ένα αυτοκίνητο, αν όμως δεν έχω τα χρήματα, αυτή η ελευθερία μου είναι άχρηστη. Το ίδιο ισχύει για κάθε τι το οποίο  απαιτεί χρήμα που δεν διαθέτω.

[2] Όσοι έχουν την εντύπωση ότι οι προσπάθειες καταστροφής της Ελλάδας δεν άρχισαν τόσο νωρίς, ας ρίξουν μια ματιά (εδώ). Από το 1966 ο Γιάννης Μαρίνος λέει ότι η Ελλάδα έφτασε σε αδιέξοδο και εκφράζει την ανησυχία του για την μη παραγωγική επένδυση των δανείων. Βάλτε και κάμποσα χρονάκια «πορείας» μέχρι να φτάσουμε στο αδιέξοδο και θα δείτε ότι δεν υπερβάλλω.  

[3]  Κάποτε ένας δημοσιογράφος ρώτησε έναν βαθύπλουτο αγύρτη πως τα κατάφερε. Κι εκείνος απάντησε: «other people’s money», δηλ. με τα χρήματα των άλλων ανθρώπων. Έκτοτε η φράση αυτή (εκτός από κινηματογραφική ταινία) έγινε σκοπός ζωής του κάθε φέρελπι απατεώνα.
Με τον αισχρό θεσμό της αντιπαροχής οι μελλοντικοί αγοραστές προπληρώνουν και αγοράζουν διαμέρισμα «επί σχεδίου». Η απόλυτη εφαρμογή της παραπάνω φράσης. Μπράβο στον σατανικό εγκέφαλο που πρωτοσκέφτηκε την αντιπαροχή.         

[4] Για όσους αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν οι ηλίθιοι να βελτιώνουν το οικονομικό τους  επίπεδο, η απάντηση είναι απλή. Το συμφέρον δεν έχει σχέση με τη λογική. Είναι ένστικτο.  Υπάρχει και στα ζώα. Έτσι όσο πιο ζωώδης είναι η συμπεριφορά κάποιου, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται, προστατεύει και ικανοποιεί και τούτο το ένστικτο, (όπως και τα υπόλοιπα) χωρίς ενδοιασμούς, αναστολές ή άλλου είδους κοινωνικές επιφυλάξεις. Κάποτε ο Jean Paul Sartre, όταν του έγινε μια φιλοφρόνηση για την εξυπνάδα του απάντησε ως εξής:
«Κι όμως πάντοτε μπαίνω τελευταίος στο λεωφορείο, έστω κι αν είμαι πρώτος στη στάση», υπονοώντας προφανώς ότι ζούσε σε μια κοινωνία όπου η έλλειψη ήθους είναι σημαντικότερο προσόν από την ύπαρξη εξυπνάδας. Κάποια ζώα προφανώς του έκλεβαν τη σειρά. Ε! αυτός που μας τρώει τη σειρά στο λεωφορείο, αυτός που μας τρώει την προτεραιότητα στο δρόμο, είναι και αυτός που μας τρώει τη σειρά στη ζωή. Γι αυτό και βλέπουμε ανθρώπους με ήθος και ευφυΐα να βρίσκονται οικονομικά πολύ πιο κάτω από ανήθικους βλάκες.
[5] Ναι υπάρχουν λαοί που στον ίδιο χρόνο βελτίωσαν εξίσου - ίσως και παραπάνω - το επίπεδό τους. Π.χ. οι Γερμανοί που είχαν καταστραφεί πλήρως στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Αλλά είχαν παράδοση και στην βιομηχανία και στην εργατικότητα και στην πειθαρχία. Εμείς τι έχουμε από αυτά;   

 

Ευθύλογοςvacon28@gmail.com