Του Νίκου Τσούλια |
Το Σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος «Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης» του Υπουργείου Παιδείας αποτελεί μνημείο αντι-εκπαιδευτικής και αντιπαιδαγωγικής αντίληψης για την ιστορία της εκπαίδευσής μας και για το εκπαιδευτικό κίνημα, αποτελεί ύβρη για τον κρίσιμο και πολυσύνθετο ρόλο του εκπαιδευτικού και επιχειρεί να οδηγήσει το σχολείο στη μέγγενη ενός στείρου διοικητικού ελέγχου.
Οι ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας και οι συντάκτες του κειμένου δεν έχουν καμιά επαφή με την εκπαιδευτική πραγματικότητα. Δεν γνωρίζουν τις ανάγκες του σχολείου και τις μορφωτικές επιταγές της εποχής μας. Δεν γνωρίζουν ούτε καν τη βασική αρχή ότι η αξιολόγηση στην εκπαίδευση, πάντα και όπου εφαρμόζεται, αφορά την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και όχι μόνο την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, γιατί δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να υπάρξει μια τέτοιου είδους αξιολόγηση. Αυτή η αντίληψη – πρόταση δηλώνει ευθέως την ανυπαρξία σύγχρονης εκπαιδευτικής πολιτικής, δηλώνει τους πραγματικούς στόχους του Υπουργείου που δεν έχουν καμιά σχέση με την αξιολόγηση που χρειάζεται το σχολείο. Και γι’ αυτό δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, να ευδοκιμήσει.
Όλοι οι μελετητές της εκπαίδευσης διεθνώς δεν έχουν ποτέ καν μιλήσει για αυτόνομη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, γιατί