Α Π Ο Χ Η : ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΥ

  Γράφει ο  Χρήστος Παπαδημητρίου.

        Κοινωνιολόγου-Οικονομολόγου.

        Πρόεδρου ΤΔ Πύργου-Κόνιτσας.

 

(Με αφορμή την ξεπερασμένη θεώρηση των  πολιτικών να βλέπουν  την  αποχή   ως  αριθμητικό μέγεθος  και όχι ως κοινωνικό μόρφωμα)

                         (Αδιανόητο να μην προβληματίζουν  διόλου  οι αιτίες της αποχής, αλλά τα ποσοστά  και οι αριθμοί.)

Είναι σαφές ότι το  πραγματικό γεγονός που προκαλεί ανησυχία δεν είναι  τα όποια  ποσοστά αποχής του εκλογικού σώματος αλλά πρωτίστως η ηλικιακή διάρθρωση των πολιτών που στέκονται με αρνητική διάθεση απέναντι στο θεμελιώδες μέγεθος της Δημοκρατίας του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι».

Η αποχή αποτελεί ανάχωμα για την πορεία της Δημοκρατίας, αν μείνουμε στην ψεύτικη αριθμολογία στην ανόητη και πολλές φορές «κατευθυνόμενη πολιτικάντικη  κουβέντα» στα κανάλια, και στην επιφανειακή άποψη «περί καναπέδων» ,ελλοχεύει ο κίνδυνος της κοινωνικοποίησης σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, τις οποίες η δημοκρατία των ηλικιωμένων από κάθε άποψη πολιτικών δεν θα μπορέσει να τιθασεύει, με απρόβλεπτες συνέπειες στο εγγύς μέλλον.

 Η ανεξέλεγκτη πολιτική συμπεριφορά  που δημιούργησε, αυτή την προβληματική  είναι ίσως η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας μας, που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα  η «πολιτική» να βάλλεται τόσο σφοδρά ,και οι «πολιτικοί» να περιχαρακώνονται σε κλειστή επαγγελματική ομάδα με ότι αυτό συνεπάγεται μέσα και έξω από την Ελλάδα-να συμπεριφέρονται δηλ. ως να μην κατανοούν το εφιαλτικό τοπίο που προέκυψε από συγκεκριμένες «πολιτικές» όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τον κοινωνικό  ιστό γενικότερα, όπως για παράδειγμα  η  συμπεριφορά για αποχή από τις εκλογές  που αποτελεί καρκίνωμα για την επιβίωση και εξέλιξη του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος.

Ποτέ στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος η  όποια προβληματική δεν συνδυάσθηκε με τέτοιου τύπου πολιτική αδιαφάνεια, η οποία με την σειρά της προκάλεσε στην κοινωνία, αφενός μεν την άποψη ότι η «πολιτική» είναι μια δραστηριότητα που δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς, και αφετέρου  ότι σήμερα  οι «πολιτικοί» αποτελούν αναστήματα τα οποία   φαίνεται ότι  δεν μπορούν εν τέλει να ανταποκριθούν η ακόμη χειρότερα ανταποκρίνονται πλημμελώς στην εκτέλεση των καθηκόντων των- δυστυχώς είναι σκληρό, αυτό με την πρακτική των απέδειξαν όμως, και ομολογείται στις μεταξύ των φιλοφρονήσεις.

Θλιβερό το φαινόμενο της ανεπάρκειας των ανθρώπων της πολιτικής , αλλά καταγεγραμμένο πλέον με νούμερα, δεν είναι αυθαίρετο αυτό που προκύπτει από συμπεριφορές όσον αφορά  και  την οικονομική διαχείριση της χώρας η οποία στα λεξικά επεξηγείται ως ανυπόληπτη, και για τις ανυπόληπτες όμως τέτοιες, υπάρχουν συμπεριφορές και τοποθετήσεις  ,όπως π.χ. η ΑΠΟΧΗ από την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος, την οποία εντελώς ανιστόρητα εξηγούν και ερμηνεύουν και πάλι επιφανειακά και αντιεπιστημονικά  κυρίως οι πολιτικοί αλλά και  λοιποί τρίτοι στις ατελείωτες και κουραστικές ,αλλά και μη διαφωτιστικές τηλεοπτικές «μπουρδολογίες» των.

Επικίνδυνο όμως είναι ως φαινόμενο πολύ περισσότερο  για την Δημοκρατία, τον πολιτικό μας βίο, η και πάλι καταγεγραμμένη άποψη στην συνήδειση  των πολιτών η σωστότερα των ενεργών πολιτών, των οποίων έχει με αυτές τις συμπεριφορές και πρακτικές των «πολιτικών» περιθωριοποιηθεί η πολιτική των  προσωπικότητά,  και αδρανοποιηθεί, η  πολιτική των σκέψη και άποψη.

Αν από εδώ δεν ξεκινήσει η επανατοποθέτηση και η ανάταξη των φθαρμένων πολιτικών συμπεριφορών η αποχή θα συνεχίζεται , αν δηλαδή δεν αλλάξουν τακτική να βλέπουν  το δέντρο και όχι το δάσος.

Αποτελεί κοινό τόπο επίσης ότι η  αρνητική ή η  θετική άποψη του πολίτη όσον αφορά τον πολιτικό αποτελεί βασική παράμετρο για την ποιότητα και την ανάπτυξη η συρρίκνωση της Δημοκρατίας.

Στην σημερινή πραγματικότητα η φαλκίδευση της Δημοκρατίας πραγματοποιείται και με μη παραδοσιακούς τρόπους, και η παραπάνω διαπίστωση ότι εκ της πολιτικής των συμπεριφοράς οι πολιτικοί   δημιούργησαν δυστυχώς την αίσθηση ότι ο χώρος της πολιτικής είναι χώρος απογόνων, χώρος προσωπικοτήτων που είχαν η έχουν την προστασία πολιτικών παρακαταθηκών χρήματος, και  ονόματος, χωρίς να έχουν όμως αποδείξει ότι είναι και  ικανοί.

Αν δεν επανα-τοποθετηθείτε κύριοι και μέμφεστε τους πολίτες που τους αφαιρέσατε την ελπίδα να αισθάνονται νέοι να έχουν πολιτικό όραμα, να ελπίζουν για την ζωή, και συνεχίσετε αυτή την υποκριτική  και ανήθικη επίθεση σε αυτούς που τους κοινωνικοποιήσατε  να σιχαίνονται  πρόσωπα ,καταστάσεις και διαδικασίες όπως αυτή του εκλέγειν και εκλέγεστε, θα οδηγήσετε την δημοκρατία και την χώρα μας σε περιπέτειες.

Η πολιτική άποψη και σκέψη για να προαχθεί πρέπει να υφίσταται πολιτικός χώρος, για να υπάρχει πολιτικός χώρος απαιτείται να τον στηρίζουν πολιτικές οντότητες ήθους και δυναμικής, και με αυτή την δημοκρατική πραγματικότητα ο λαός μας έχει αποδείξει ότι συμφωνεί απολύτως, κατά συνέπεια τον αδικεί αυτή η διαχέουσα άποψη περί μη συμμετοχής στα της  πολιτικής ενασχόλησης.

Η άσκηση της εξουσίας τα προηγούμενα χρόνια αγνόησε την πολιτική βούληση των πολιτών η οποία διαμορφώνεται συνήθως με πολιτικές λόγων, ασκήθηκε πέρα και έξω από κάθε λογική, αγνοώντας επιδεκτικά η κατ άλλους προσβάλλοντας χαρακτηριστικά την κοινωνική επιταγή.

Αυτή η κατάσταση της πολιτικής αδιαφορίας του κόσμου εκ της πολιτικής συμπεριφοράς των πολιτικών , αποτελεί κατά την άποψη μου αρνητικό σύμπτωμα και ανασταλτικό παράγοντα της επιβίωσης  και παραπέρα εξέλιξης της δημοκρατίας.

Η παρατήρηση, και η περιγραφή του γεγονότος, σε ένα κείμενο που απευθύνεται σε πολίτες, ολοκληρώνεται συνήθως με πρόταση, δηλαδή δεν αρκεί για τον αναγνώστη, άποψη, η  μακροσκελής περιγραφή και αναφορά.

Τούτο σημαίνει ότι  αν δεν επιχειρηθεί η πολιτική επανατοποθέτηση σε σχέση με  το ποιο  είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ο πολίτης θα συνεχίσει να  μην συμμετέχει, ο νέος να μην τον ενδιαφέρει το πολιτικό γίγνεσθαι, η αποχή να μεγαλώνει  και η κοινωνία να μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες του τύπου «όλοι ίδιοι είναι»,και η Δημοκρατία να τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Στην επανατοποθέτηση των πολιτών απέναντι και στο θέμα της αποχής  μπορεί να συμβάλει τώρα η ανάταξη της σχέσεως του «πολιτικού» με την  «Πολιτική».

«Αυτό που  δεν έπρεπε ,και δεν πρέπει να ξανασυμβεί στο μέλλον είναι  αυτή η αδιανόητη και αχαρακτήριστη προσβολή του πολιτικού μας υπόβαθρου, από  τους λειτουργούς του κοινοβουλευτικού μας βίου, οι οποίοι αλαζονικά  αγνόησαν την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι συνεχής διαδικασία στο χρόνο εξέλιξης της Δημοκρατίας, ενώ ο «πολιτικός» πρόσωπο και οφείλει ως εκ τούτου να  την υπηρετεί έχοντας σήμερα ιδιαίτερα υπ όψιν του ότι η φαύλη διαχείριση των κοινών θα  τον οδηγεί στο μέλλον   εκεί που οδηγείται  και ο  πολίτης όταν παρανομεί, καθότι μια ευνομούμενη  και σύγχρονα θεσμοθετημένη Δημοκρατία δεν μπορεί να προστατεύει με ειδικούς νόμους «μικρούς πολιτικούς» που επειδή βρέθηκαν στο χώρο της πολιτικής θεώρησαν ότι η «Πολιτική» τελειώνει με τον «πολιτικό» ,αυτό είναι που δυσκολεύονται  να καταλάβουν και σήμερα ακόμη ,προβαίνοντας σε δηλώσεις εντυπωσιασμού και υποκρισίας .

·          Η παραπάνω  κοινωνιολογική αναφορά αποτελεί κατά τίτλο και κείμενο πρώτη γραφή.

·          Για την αξιοπιστία εντύπου και γράφοντος.

Χρήστου Παπαδημητρίου-Κοινωνιολόγου, Οικονομολόγου