Τώρα που τελείωσε το πάρτι των εκλογών, ίσως μπορούμε πιο νηφάλια να πούμε δυο κουβέντες μακριά από φανατισμούς, κομματικές εμπάθειες και ύβρεις που δυστυχώς τον τελευταίο καιρό αποτέλεσαν για κάποιους τον μοναδικό τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας. Ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ότι «δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις αλλά χυδαίοι άνθρωποι». Είναι φυσικό οι χυδαίοι άνθρωποι να κάνουν χυδαίες σκέψεις και να τις διατυπώνουν με λόγια. Τότε είναι που οι λέξεις δεινοπαθούν, γιατί αποκτούν κάτι από την χυδαιότητα των διεστραμμένων εγκεφάλων οι οποίοι τις χρησιμοποιούν ως μέσον έκφρασης και δημοσίευσης των σκέψεών τους. Ίσως να είναι κι αυτό ένα τίμημα της δημοκρατίας. Και οι χυδαίοι έχουν δικαίωμα έκφρασης. Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό έκανα τις παραπάνω σκέψεις είτε διαβάζοντας βωμολοχίες, είτε παρακολουθώντας κάποιους «πολιτικούς άνδρες» σε τηλεοπτικούς διαλόγους ή μονολόγους, είτε ανατρέχοντας στο επαγγελματικό παρελθόν κάποιων «επιχειρηματιών», είτε . . ., είτε . . . , κλπ. Γιατί κατά τη γνώμη μου η χυδαιότητα δεν είναι μόνον λεκτική, με εκφράσεις που υπερβαίνουν τα όρια της ευπρέπειας. Αν ήταν έτσι, πολύ απλά θα λέγαμε: Αφήστε τα παιδάκια, φαίνεται πως τώρα μπαίνουν για πρώτη φορά στα άδυτα της ελληνικής γλώσσας και χαίρονται που μαθαίνουν καινούργιες λεξούλες. Δυστυχώς η χυδαιότητα έχει πολλά πρόσωπα. Υπάρχει πολιτική χυδαιότητα, δημοσιογραφική χυδαιότητα, ακαδημαϊκή χυδαιότητα, συνδικαλιστική χυδαιότητα, επαγγελματική χυδαιότητα, κλπ. κλπ.
Χυδαιότητα π.χ. είναι η προσπάθεια που κάνουν κάποιοι να μετατρέψουν την πολιτική από «τέχνη του εφικτού» σε τέχνη απόκρυψης της αλήθειας και παραπλάνησης των πολιτών. Χυδαιότητα είναι η «τακτοποίηση» των ημέτερων (συζύγων, θυγατέρων, γιων, γαμπρών, εραστών, ερωμένων κλπ.) στα πανεπιστημιακά «πρυτανεία κηφήνων».
Χυδαιότητα είναι αυτό που είδα την επομένη των εκλογών κάποια στιγμή στην τηλεόραση. Ένας δημοσιογράφος ζήτησε από κάποιον πολιτικό να κρίνει το αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών σε........ κάποια περιοχή όπου είχε νικήσει ο υποψήφιος τον οποίο υποστήριξε το κόμμα του πολιτικού. Περιχαρής ο πολιτικός άρχισε ως εξής: «Ο λαός μίλησε. Μίλησε και με την ψήφο του εξέλεξε τους καλλίτερους. . .» Συνέχισε για ένα τρίλεπτο περίπου, βγάζοντας έναν από τους συνήθεις βλακώδεις μετεκλογικούς λόγους. Αφού μίλησαν και κάποιοι άλλοι, ο δημοσιογράφος ξαναρώτησε τον πολιτικό πως κρίνει το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών στην ίδια περιοχή, όπου όμως ο υποψήφιος τον οποίο υποστήριξε το κόμμα του εν λόγω πολιτικού είχε χάσει κατά κράτος. Ο πολιτικός ξερόβηξε, καθάρισε τον λαιμό του και άρχισε ως εξής: «Να σας πω . . . Πιστεύω ότι είναι πολύ νωρίς για να εξαχθούν πολιτικά συμπεράσματα …» Τώρα πως γίνεται όταν εκλέγεται ο δικός μας εκλεκτός «να μιλάει ο λαός» ενώ όταν εκλέγεται ο αντίπαλος να είναι «νωρίς για πολιτικά συμπεράσματα», είναι κάτι που μόνον στη σφαίρα του «πολιτικού σουρεαλισμού» (ή της πολιτικής αγυρτείας) μπορεί να απαντηθεί..
Χυδαιότητα είναι η ερώτηση που έγινε προ καιρού από δημοσιογράφο, που απευθυνόμενος σε πολιτικό είπε: «Γιατί διασύρετε αυτούς τους ανθρώπους βγάζοντας στον αέρα τις αμοιβές τους;»[1] Κατά τον εν λόγω δημοσιογράφο η διαφάνεια είναι διασυρμός. Εκτός αν είναι τόσο βλάκας που δεν καταλαβαίνει ότι εφόσον κάποιος εργαζόμενος πληρώνεται από τους φόρους των πολιτών, οι πολίτες έχουν έννομο συμφέρον να γνωρίζουν ακριβώς τις αμοιβές αυτού του εργαζόμενου. Έχω μάλιστα τη γνώμη ότι το έννομο συμφέρον των πολιτών επεκτείνεται και στον ιδιωτικό τομέα, αφού οι αμοιβές των εργαζομένων εκεί, εξασφαλίζονται από τα χρήματα με τα οποία αγοράζουν οι πολίτες τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες που παρέχει η όποια επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα. Υπέρογκες αμοιβές σημαίνουν υπερβολικό κόστος το οποίο καλείται να καταβάλει ο πολίτης. Με λίγα λόγια κατά τη γνώμη μου σε μια ευνομούμενη πολιτεία, οι πάντες πρέπει να γνωρίζουν τις αμοιβές όλων των άλλων. Μόνον έτσι μπορεί να διαπιστωθεί αν οι αμοιβές είναι δίκαιες αλλά και αν τα περιουσιακά στοιχεία ενός εκάστου αποτελούν καρπό έντιμου ιδρώτα ή αποτέλεσμα εγκληματικών ενεργειών. [2]
Χυδαιότητα είναι η συμπεριφορά κάποιων «επιχειρηματιών» που όταν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες γίνονται κοινωνικά επικίνδυνοι και λειτουργούν ως κοινοί απατεώνες. Γιατί πως μπορεί να εξηγηθεί π.χ. το Χρηματιστηριακό έγκλημα του 1999; Πως είναι δυνατόν οι μετοχή μια επιχείρησης να διαπραγματεύεται το 1999 στην τιμή των 10000 δραχμών (δηλ. περίπου 30 ευρώ ) ενώ από το 2002 και μετά μέχρι σήμερα να μην αξίζει ούτε μισό ευρώ; Και δεν είναι μοναδική περίπτωση. Υπάρχει μετοχή που το 1999 διαπραγματεύονταν στην τιμή των 60000 εως 70000 δρχ. (δηλ. 200 ευρώ περίπου) και έκτοτε η τιμή της κυμαίνονταν κοντά στο ένα ευρώ. Αρκετές από αυτές σήμερα είναι υπό επιτήρηση, οι «επιχειρηματίες» όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι! Τυχαίο; Δε νομίζω! Άλλωστε, - από ότι τουλάχιστον γνωρίζω – η επίσημη πολιτεία αντί να συλλάβει και να τιμωρήσει παραδειγματικά αυτούς τους αγύρτες, περιορίστηκε σε εκείνο το προκλητικό και ανόητο «Ας πρόσεχαν». Χυδαιότητα είναι οι προεκλογικές υποσχέσεις όταν είναι γνωστό ότι εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο να τηρηθούν.[3] Και μάλιστα αυτή η χυδαιότητα επαυξάνεται όταν δεν υπάρχει κανένας λόγος καταφυγής σε τέτοιες μεθόδους, αφού είναι σαφές ότι ο αντίπαλος επιθυμεί να χάσει, γιατί επί τέλους κατάλαβε ότι είναι ανίκανος να επιλύσει τα προβλήματα που καθημερινά οξύνονται περισσότερο. Για τούτο και σε μια επίδειξη «πολιτικής αυτοθυσίας» επιστράτευσε το έσχατο μέσον, τη διάλυση της βουλής. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι «η εσχάτη χυδαιότης έσεται χείρων των προηγουμένων». [4] Κυρίως όταν αποβλέπει στην κάλυψη και παραγραφή των προηγουμένων χυδαιοτήτων.
Δυστυχώς, αν κάποιος μου έλεγε μου έλεγε ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένας αόρατος και παντοδύναμος μηχανισμός προστασίας των χυδαίων - ειδικά των ισχυρών – δεν θα είχα κανένα επιχείρημα να τον αντικρούσω.
* * * * * * * * * *
[1] Η ερώτηση αυτή μου θύμισε αντίστοιχο περιστατικό σε τηλεοπτική συζήτηση με τον τότε υπουργό παιδείας όταν εκτοξεύτηκε προς τον υπουργό η εξής απορία: «Μα αυτό το εξεταστικό σύστημα δεν ευνοεί τους καλούς μαθητές;» (Κατά τη γνώμη του ερωτώντος βλάκα, μάλλον θα έπρεπε να βρεθεί ένα εξεταστικό σύστημα που να ευνοεί τους κακούς μαθητές) Ο υπουργός φαίνεται να αιφνιδιάστηκε (ναι! Η χυδαιότητα πολλάκις αιφνιδιάζει) και αντί να βάλει στη θέση του το θρασίμι, άρχισε να απολογείται για το εξεταστικό σύστημα.
[2] Όσο για τα «προσωπικά δεδομένα» που επικαλούνται κάποιοι, πιστεύω ότι μάλλον τα έχουμε αναγάγει σε μηχανισμό απόκρυψης της αλήθειας παρά σε μέσον προστασίας των πολιτών. Πιστεύω ότι: «Προσωπικό δεδομένο» αποτελεί μια σεξουαλική ιδιαιτερότητα. Όταν όμως αυτός ο «σεξουαλικά ιδιαίτερος» διεκδικεί την ψήφο του εκλογικού σώματος, οι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να το γνωρίζουν. Γιατί πάνω σε αυτή την κρυφή «ιδιαιτερότητα» μπορεί να πατήσουν κάποιοι εκβιαστές και να τον καταστήσουν υποχείριο τους. «Προσωπικό δεδομένο» αποτελεί η ιδεολογία κάποιου που δεν θέλει να την κοινοποιήσει. «Προσωπικό δεδομένο» αποτελεί μια μη μεταδοτική ασθένεια. Για τις μεταδοτικές δεν έχω άποψη. Γιατί όμως να είναι προσωπικό δεδομένο η μη εκπλήρωση των στρατιωτικών υποχρεώσεων; Γιατί να είναι προσωπικό δεδομένο το ποινικό μητρώο;
[3] Η μόνη έντιμη προεκλογική υπόσχεση στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, θα ήταν μια ανάλογη φράση με αυτή που είπε ο Winston Churchill «I have nothing to offer but blood, toil, tears, and sweat». Αλλά κι αυτός το είπε αφού κέρδισε τις εκλογές!
[4] Εκτός αν πίστευε όπως και άλλοι από το σινάφι του, ότι «το νόμιμον είναι και ηθικόν». Αλήθεια πως δεν πέρασε από το μυαλό αυτών των «κυρίων» ότι μπορεί να υπάρχουν και ανήθικοι νόμοι; Ειδικά επειδή τους έφτιαξαν αυτοί!
Ευθύλογος vacon28@gmail.com
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου