Κυρίαρχος ο αποπροσανατολισμός - Περί μαζικότητας @ Χωρίς στόχο και νόημα

ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ
 ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΖΕΛΕΤΤΑ ( ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ)

Κυρίαρχος ο αποπροσανατολισμός
Μία ακόμη γενική απεργία έγινε την Τετάρτη, αλλά για μία ακόμη φορά ουδείς ασχολείται με τα αιτήματα και το μήνυμα που θέλησαν να στείλουν οι διαδηλωτές στην κυβέρνηση. Τα επεισόδια, έστω κι αν ήταν μικρής έκτασης, κυριάρχησαν στα ΜΜΕ, ενώ την τιμητική του είχε, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, ο ξυλοδαρμός του πρώην Υπουργού της Νέας Δημοκρατίας Κωστή Χατζηδάκη. Μερίδιο ευθύνης έχουν φυσικά και τα ΜΜΕ, που διψούν για αίμα, μολότοφ και δακρυγόνο, ωστόσο τη μεγαλύτερη ευθύνη για τον αποπροσανατολισμό του λαού έχουν όσοι δημιουργούν τα επεισόδια. Το κακό είναι πως ένα μεγάλο μέρος του κόσμου χαίρεται με τους βανδαλισμούς και τους ξυλοδαρμούς, αδυνατώντας να κατανοήσει ότι όλα αυτά ρίχνουν νερό στο μύλο της κυβέρνησης, που συνεχίζει να περνά τα νομοσχέδια κατ’ εντολή της τρόικας, χωρίς ουσιαστικές συνέπειες. Και η ζωή συνεχίζεται.

Περί μαζικότητας
Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μόνο για τους τίτλους των εφημερίδων - που δικαιολογούν μία δόση υπερβολής – μπορεί να έχουν βάση τα περί «μαζικών» διαδηλώσεων. Όταν υποτίθεται πως η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και η οργή είναι καζάνι που βράζει, δεν είναι επιτυχία να κατεβαίνουν (σύμφωνα με τις πλέον αισιόδοξες εκτιμήσεις) 70.000 το πολύ διαδηλωτές στην Αθήνα των 5 εκ. ανθρώπων. Ούτε, φυσικά, δικαιολογούν ικανοποίηση οι 4.000 διαδηλωτές στα Γιάννενα. Αν εξαιρέσει κάποιος τους διαδηλωτές παντός καιρού, αυτούς που εκτελούν κομματικό καθήκον, όσους είχαν το μαχαίρι στο λαιμό (πχ. εργαζόμενοι Ατλάντικ) και τους μετανάστες – απεργούς πείνας, η συμμετοχή στην πορεία ήταν ισχνή. Οι περισσότεροι από όσους καθημερινά γκρινιάζουν ό,τι δεν τα βγάζουν πέρα και μουτζώνουν τους πολιτικούς στην τηλεόραση, προτίμησαν είτε να παρατείνουν τον ύπνο τους, είτε να εκμεταλλευτούν τη μέρα για ψώνια, είτε να απολαύσουν το καφεδάκι τους.

Χωρίς στόχο και νόημα
Με αυτά και με αυτά, είναι καιρός να αντιληφθούμε πως έχει εκφυλιστεί πλήρως ο θεσμός της απεργίας στην Ελλάδα. Ίσως γιατί το παρακάναμε, ίσως γιατί για κάποιους δεν έχει νόημα το να περπατάς και να φωνάζεις στο δρόμο, είτε γιατί πολλοί την βλέπουν ως ευκαιρία για ένα επιπλέον ρεπό. Φυσικά, λύση δεν είναι αντί για απεργίες να προχωρούμε σε ακραίες και αντικοινωνικές ενέργειες, ούτε φυσικά και να σταματήσουμε κάθε μορφή αγώνα. Απλώς κάθε μορφή αγώνα πρέπει να έχει σαφείς στόχους, προετοιμασία και πραγματικά μαζική συμμετοχή. Διαφορετικά, όσες απεργίες και να κάνουμε, αποτέλεσμα δε θα έχουμε.