Κι αυτή η μέρα θα είναι του Αλέξη!

 
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΣΤΟ BLOG 
 Αυθόρμητες μεταβολές blog του Λευτέρη Π.

Σήμερα, Δευτέρα 6/12/2010, τα παιδιά μας βγαίνουν ξανά στο δρόμο. Καταλαμβάνουν τα σχολεία τους, απέχουν από τα μαθήματά τους, αψηφούν τις απαγορεύσεις της κυκλοφορίας και σαρώνουν τις συνήθειες της καθημερινότητας με τη νεανική τους ορμή.
Ο κόσμος των μεγάλων τα κοιτάζει καχύποπτα. Κάνει κριτική, απαξιώνει, συμβουλεύει, βρίζει, καμαρώνει από μέσα του. Κάθε στάση, ένα σημείο σε μια κλίμακα ντροπής που βαθμονομείται από την πλήρη εχθρότητα έως τη σιωπηλή συγκατάβαση.
Η σημερινή μέρα, που κάποτε ήταν απλά η γιορτή του αγίου Νικολάου, ανήκει στον Αλέξη κι εγώ γράφω σκόρπια πράγματα που σκέφτομαι και καθόλου δεν με ενδιαφέρει να σε πείσω. Σκέφτομαι λοιπόν, ότι είναι ντροπή για τον κλάδο μας των εκπαιδευτικών το γεγονός ότι δεν κάναμε σήμερα πανελλαδική απεργία. Το γεγονός ότι κρυφτήκαμε για μια ακόμη φορά πίσω από τις κινητοποιήσεις των παιδιών μας. Το ότι θα πάμε το απόγευμα να κολλήσουμε στη διαδήλωσή τους και θα τους κάνουμε και κήρυγμα από πάνω για τα συνθήματα που φωνάζουν.
Επίσης σκέφτομαι ότι η κυβέρνηση και οι τραπεζοτσολιάδες της διάλεξαν αυτήν ακριβώς τη μέρα για να στήσουν μια δημοκρατική φιέστα με το «big dick» του ΔΝΤ και ενώ θα έπρεπε όλη η Ελλάδα να είναι στο δρόμο, πάμε «να τη βγάλουμε καθαρή» με μια μίζερη στάση εργασίας.
Σκέφτομαι ακόμη ότι γνώρισα πολλούς εξυπνάκηδες, που ήταν σίγουροι ότι είχαν ένα καλύτερο σχέδιο για το Δεκέμβρη. Κουνούσαν το δάχτυλο στους εξεγερμένους και τους έλεγαν «δεν γίνεται έτσι η Επανάσταση». Μέσα στη δίνη της πραγματικής σύγκρουσης εκείνοι ονειρευόντουσαν μια άλλη, ιδανική σύγκρουση, ίσως εκείνη που διάβασαν στα «μαρξιστικά» τους textbook ή παρακολούθησαν εκστασιασμένοι στις ταινίες του Αϊζενστάιν. Αυτοί, που τότε υπόσχονταν έναν καλύτερο –«εργατικό» αυτή τη φορά- Δεκέμβρη, ακόμη δεν απέδειξαν την αξιοπιστία των τότε λόγων τους και ήρθε η ώρα να το κάνουν, ειδικά μπροστά στη σημερινή γενικευμένη και βάρβαρη επίθεση.
Η Ιστορία έχει κάποιες επίμονες συνήθειες. Μια από αυτές είναι ότι στις σελίδες της προτιμά να γράφει αυτούς που πράττουν, ενώ παραδίδει στη λήθη εκείνους που απλά σχολιάζουν. Η Ιστορία θα θυμάται για πάντα την άγρια νεολαία του Δεκέμβρη και δεν θα κρατήσει ούτε μια αράδα για την γκρίνια των πρετεντέρηδων και όσων την υιοθέτησαν. Η Ιστορία θα θυμάται τη Φωτιά, την Οργή και την Ελευθερία και θα διαγράψει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο την ευχή κάποιων «να ξαναγύρναγαν όλα στο κανονικό».
Μια άλλη συνήθεια της Ιστορίας είναι ότι δεν αφήνει στους ανθρώπους το περιθώριο να επιλέξουν τους όρους με τους οποίους θα παίξουν το δικό τους ρόλο σ’ αυτή. Ζούμε σήμερα στο Αστικό Κράτος, έναν τεράστιο καταπιεστικό μηχανισμό. Τα ιστορικά καθήκοντα όσων μιλάνε στο όνομα της Ελευθερίας, απέναντι στο κράτος αυτό, δεν περιλαμβάνουν την ονειροπόληση περί ιδανικών εξεγέρσεων και ρομαντικών ελευθεριακών αφηγήσεων. Είναι δεδομένα και δεν άλλαξαν από τότε που τα διατύπωσε με σαφήνεια ο θείος Βλαντιμίρ Ίλιτς (πες με παλιομοδίτη, δεν με νοιάζει!): η συγκέντρωση «όλων των δυνάμεων της καταστροφής» ενάντια στην κρατική εξουσία. Η καταστροφή της κρατικής μηχανής -και όχι η βελτίωσή της- από τους εξεγερμένους εργάτες, έτσι ώστε να μην μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Αυτό είναι το πακέτο που προτείνει η Ιστορία και δεν έχει ενδιάμεσα. Take it or leave it!
Όσοι στάθηκαν απέναντι στην εξέγερση, όσοι ακόμη και σήμερα απαξιώνουν και αμφισβητούν την επαναστατική ορμή της νεολαίας, θα πάρουν τη θέση που το μέλλον κρατά υπομονετικά γι’αυτούς. Δίπλα στους «αγανακτισμένους πολίτες», τον τότε υπουργό παιδείας που τη νύχτα της δολοφονίας του Αλέξη γλεντοκοπούσε στα μπουζούκια, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, όσους πονηρούς «καταδικάζουν τη βία απ’όπου κι αν προέρχεται», την Αστυνομία, το «Ριζοσπάστη» και τη ΓΓ της ΚΕ, τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της δολοφονίας, τους διευθυντές σχολείων που έδιναν «λίστες ταραξιών» στις αρχές, την κακιασμένη γειτόνισσά μου που καλούσε τα ΜΑΤ να εισβάλλουν στο σπίτι μου.
Μη με ρωτάς με πονηριά αν επικροτώ όλα όσα έκαναν οι άνθρωποι του Δεκέμβρη, δεν πρόκειται να σου απαντήσω. Θα σου πω μόνο ότι είμαι με το μέρος τους. Εσύ? Με ποιού το μέρος είσαι???