…Ψυχραιμία «Πασόκια»…είμαστε & εμείς εδώ…

Μια άλλη προσέγγιση για όσα ακολούθησαν

την αναδειξη της Περιφερειάρχη Εκπαίδευσης

…Ψυχραιμία «Πασόκια»…είμαστε & εμείς εδώ…

Και τώρα που κατακάθισε ο κονιορτός από όσα ακολούθησαν την ανάδειξη της κ. Νόκα  στη θέση της νέας Περιφερειάρχη Εκπαίδευσης στην Ήπειρο, ας δούμε λοιπόν κάπως πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Όλη η βδομάδα των διαξιφισμών ανέδειξε όχι μόνο την παθογένεια που υπόβοσκε όλες αυτές τις μέρες ή μήνες, και για όσο κρατούσε η διαδικασία, αλλά, κυρίως, το άγχος κάποιων για την τελική κατάληξη αυτής. Το περίεργο είναι ότι οι όποιες φωνές, μεγάλες ή μικρές, προήλθαν κυρίως από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Γιατί άραγε; Aν πιστέψουμε τις αιτιάσεις τους δεν ήταν τίποτε άλλο από την έκρηξη των χρόνια καταπιεσμένων αξιοκρατικών αντανακλαστικών του συγκεκριμένου χώρου και, κυρίως, όσων συμμετείχαν στη διαδικασία είτε εγείροντας διοικητικές φιλοδοξίες, είτε…απλά για τη δόξα της συμμετοχής! Τώρα γιατί με πρώτη ματιά εμένα όλο αυτό μου κάνει κάτι σαν…γιατί ΑΥΤΗ και όχι ΕΜΕΙΣ, δεν ξέρω.

Με τον κίνδυνο να αποδειχθεί το παραπάνω συμπέρασμα βιαστικό και επιπόλαιο αδικώντας τους συναδέλφους και, κυρίως, τη σοβαρότητα των καταγγελιών τους, μια πιο ενδελεχής προσέγγιση αυτών κρίνεται απαραίτητη. Έτσι παρακολούθησα με ιδιαίτερη προσοχή τη συλλογιστική των επιχειρημάτων τους, διεκδικώντας παράλληλα μέσα από μια δημόσια διαβούλευση και το ρόλο του υπερασπιστή της βαλλόμενης διαδικασίας, ως όφειλα…όντας ένθερμος υποστηρικτής της.

Και ενώ ξεπερνούσα με σχετική ευκολία μέχρι κάποια στιγμή όλες τις αιτιάσεις των καταγγελλόντων, ήλθε το καίριο κτύπημα «…οι αιτήσεις λέει πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων χωρίς καν να αξιολογηθούν εκτός από δύο». Η σκέψη μόνο ότι μπορεί να έχει βάση αυτή η καταγγελία του συναδέλφου τσάκισε μέσα μου κάθε διάθεση να συνεχίσω να στηρίζω στις διάφορες εκπαιδευτικές συνάξεις την εν λόγω διαδικασία.

Και ενώ ήμουν έτοιμος να προσχωρήσω στην αντίπερα όχθη αηδιασμένος από τα νέα δεδομένα, εμφανίστηκε, ως από μηχανής θεός, ο γνωστός και μη εξαιρετέος συνάδελφος, γνωστός θεματοφύλακας της νομιμότητας. Λάβρος, με το γνωστό του ύφος, αφού κατατρόπωσε πρώτα την όλη διαδικασία, εν συνεχεία περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τη διεργασία της επιλογής…ούτε παρών να ήταν…κατονομάζοντας παράλληλα και την υπεύθυνο της συνομωσίας που έγειρε αποφασιστικά το τελικό αποτέλεσμα υπέρ της συναδέλφου που επιλέχθηκε, αποκαλύπτοντας έτσι, ανερυθρίαστα ή άθελά του, τον διαφανή τρόπο και συνάμα αξιοκρατικό δρόμο που ακολούθησε ο ίδιος όταν στρογγυλοκάθισε  στην καρέκλα του Προϊσταμένου σε προηγούμενη κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ.

Το καλάθι των αχρήστων  είναι μια τιμητική θέση για την αίτηση του ανωτέρω συναδέλφου και όσων έχουν παραπλήσιες ιδεολογικές προσεγγίσεις ή ανάλογες πρακτικές συμπεριφοράς. Τώρα, αν στο καλάθι βρέθηκαν και κάποιες άλλες,…θεωρείστε το σαν παράπλευρη απώλεια…Όσο για όλες τις υπόλοιπες μια εξήγηση είναι …να έπεσαν  θύματα των ιών του διαδικτύου.

Όμως οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Μέχρι τώρα ξέραμε ότι η συμμετοχή σε μια διαδικασία επιλογής δεν εγείρει πάντα για τον συμμετέχοντα προσωπικές φιλοδοξίες. Μέχρι εδώ καλά. Και όμως, αν πιστέψουμε τον ισχυρισμό συναδέλφου, εκτός από το ταπεινό «για την τιμή των όπλων» υπάρχει και ο δρόμος του τοποτηρητή της διαφάνειας και αξιοκρατίας!…κάτι σα μέλος και αυτός ενός  εσωτερικού μηχανισμού τήρησης των όρων της διαδικασίας…Αυτό, αγαπητέ μου συνάδελφε, δε λέγεται αυτοθυσία, αλλά υποτίμηση της νοημοσύνης μας.

Εκείνο όμως που με λύπησε πραγματικά είναι ο άκομψος, αλλά και προσβλητικός, τρόπος που «χρησιμοποιήθηκε» η υποψηφιότητα μιας συγκεκριμένης κυρίας. Από τη μια κάποιοι την πρόβαλλαν σαν επιλογή αξιοκρατίας, για να δώσουν έμφαση σε αντίστοιχο  ισχυρισμό καταπάτησής της, ενώ κάποιοι άλλοι υποτιμούσαν, αν δεν λοιδορούσαν, τα αυξημένα προσόντα της. Έλλειψη γενναιότητας αυτοπροσδιορισμού από τους πρώτους, ντροπή για τους δεύτερους.

Πέρα από όλα  τα άλλα  με εντυπωσίασε ο συνωστισμός τόσων υποψηφίων για μια θέση, τώρα υπερβάλλων ζήλος προσφοράς ήταν όλο αυτό ή χάθηκε εντελώς η αυτογνωσία στις μέρες μας; Τι να πω.

Τέλος, είναι απορίας άξιον που διαισθανθήκαμε εμείς οι ιθαγενείς για το πώς θα κυλούσε η όλη διαδικασία και δεν πήραν χαμπάρι έμπειρα στελέχη, φύσει υποψιασμένα. Εκτός και αν ισχύει η εκτίμησή μου ότι όλοι αυτοί ανήκουν στην ίδια κατηγορία με άλλους φερέλπιδες υποψηφίους, που ο καθένας τους θα συμμετείχε στη διαδικασία χωρίς να την πιστεύει απόλυτα, και από εκεί και πέρα θα έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να ενισχύσει τη «δημοφιλία» του στα μέλη της επιτροπής αξιολόγησης, ποντάροντας  και στη δυναμική του πολιτικού προσώπου, κυρίως, που θα τον πρότεινε στο αντίστοιχο  πεδίο της ιντερνετικής εφαρμογής.

Ψυχραιμία σύντροφοι! Όλοι γνωρίζαμε εξαρχής ότι η διαδικασία επιλογής στελεχών όπως εξαγγέλθηκε είχε πολλές τεχνικές αδυναμίες και ένα ακόμη πιο ασαφές πλαίσιο μοριοδότησης. Ως εκ τούτου, το ποσοστό επιτυχίας των φιλόδοξων εξαγγελιών της ήταν σε άμεση εξάρτηση όχι μόνο από το βαθμό στεγανοποίησής της σε «φίλιες» επιθέσεις, αλλά και από αυτό της αποστασιοποίησης των διαχειριστών της από καθεστωτικές αντιλήψεις.

Είναι γεγονός ότι η διαχειριστική υλοποίηση της όλης διαδικασίας δεν ανταποκρίθηκε στις αυξημένες προσδοκίες μας. Είδαμε σοβαρές παραλείψεις που ελπίζω να κατατάσσονται στις «παιδικές ασθένειες», αναμενόμενες για μια πράγματι πρωτόγνωρη και πολύπλοκη διαδικασία αξιολόγησης στελεχών, εξάλλου όπως λέει και ο ποιητής «…για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ…», και δεν εννοώ μόνο εκείνον του ΠΑΣΟΚ.

Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις κάποιων για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά αδυνατώ να κατανοήσω την ένταση αυτών. Τόσο πιο ψηλά ήταν ο πήχης των δικών τους προσόντων σε σχέση με αυτόν της συναδέλφου που επιλέχθηκε τελικά; Ούτως ή άλλως όχι μόνο δεν ήταν μια προκλητικά αδύναμη υποψηφιότητα, όπως λέμε από τον «πάτο» του βαρελιού, απεναντίας μια αξιοπρεπέστατη με καλή πριμοδότηση σε όλα τα πεδία μοριοδότησης. Τα ίδια θα υποστήριζα και για κάθε άλλη επιλογή με παραπλήσια χαρακτηριστικά με αυτή που προκρίθηκε τελικά.

Είθισται η ανάδειξη κάποιου προσώπου σε θέση ευθύνης να συνοδεύεται με την φράση «όλα θα κριθούν εκ του αποτελέσματος», δυστυχώς όμως στην δημόσια διοίκηση των χαμηλών προσδοκιών, αυτό δεν είναι καν αναγκαίο, γιατί σπάνια αποτιμάται το έργο και ακόμη πιο σπάνια αξιολογείται. Οπότε η καλύτερη ευχή για την νέα Περιφερειάρχη Εκπαίδευσης είναι η αντιστροφή του παραπάνω συλλογισμού..

Προσωπικά θα θεωρήσω πετυχημένη την θητεία της αν αποκτήσει πάλι η θέση τον καθαρά επιτελικό της χαρακτήρα, μακριά από την δημοσιοσχετίστικη  διαχείριση της απερχόμενης διοίκησης και βεβαίως χωρίς τον φεουδαρχικό συγκεντρωτισμό της πρώτης περιόδου.

Νομίζω ότι αρκετά φλυαρήσαμε όλοι εμείς, τώρα τον λόγο και κυρίως την πράξη έχει η νεοεκλεγείσα συνάδελφος.

Θεοδώρου Βαγγέλης

Καθηγητής Πληροφορικής

Μέλος της ΠΑΣΚ