Γράφει ο Ευθύλογος
Πριν μερικά χρόνια οι δυο υποδιοικητές –παχυλών αμοιβών - μιας μεγάλης Τράπεζας στη χώρα Χ…, για λόγους διευκόλυνσης της συνεργασίας τους, είχαν τα γραφεία τους στον ίδιο χώρο.Ο διοικητής – προκλητικότατα επίσης αμειβόμενος - ήταν του τύπου «εγώ απλώς προεδρεύω», άλλωστε είχε πάθει και ένα μικρό εγκεφαλικό, παρέμενε όμως στη θέση του ακλόνητος γιατί ήταν μπατζανάκης κάποιου πολιτικού παράγοντα. (Από εκείνους τους «όσο ψηλά κι αν βρίσκεται!» Καταλαβαίνετε τώρα να μην το κάνω περισσότερο λιανά) Έτσι η διοίκηση της τράπεζας ουσιαστικά βρίσκονταν στα χέρια των δυο υποδιοικητών. Αυτοί αποφάσιζαν για τα πάντα. Γόνοι ισχυρών οικογενειών (από κοινωνική – πολιτική και οικονομική πλευρά) με σπουδές και αγορασμένα μεταπτυχιακά από τα καλλίτερα - δηλαδή τα ακριβότερα - πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου, κρατούσαν επάξια τα ηνία της Τράπεζας.Σαν άνθρωποι του «καλής κοινωνίας», φρόντιζαν να συγχρωτίζονται με πρόσωπα του Πνεύματος και της Τέχνης και – προφανώς – να παρακολουθούν κάθε εκδήλωση αυτού του είδους.Ο υποδιοικητής Α μάλιστα, είχε κρεμάσει στον τοίχο πίσω από το πολυτελές κάθισμα εργασίας, μαζί με τους αγορασμένους πανεπιστημιακούς τίτλους και έναν πίνακα τον οποίο ο υποδιοικητής Β τον θαύμαζε καθημερινά. (Τα έπιπλα – γραφεία τους ήταν απέναντι)Μια μέρα δεν άντεξε και ζήτησε από τον υποδιοικητή Α να του τον πουλήσει.Ο Α αρνήθηκε γιατί ήταν οικογενειακό κειμήλιο, όπως είπε. Ο Β όμως επέμενε και πρόσφερε 50000 $ για την αγορά του πίνακα.Ο Α θεώρησε δελεαστική την προσφορά και έτσι από την επόμενη μέρα ο πίνακας βρέθηκε στον απέναντι τοίχο, στα νώτα του Β. Αλλά σε μια βδομάδα ο Α μετάνιωσε και ζήτησε από τον Β να του ξαναδώσει τον πίνακα και αυτός να του επιστρέψει τις 50000 $.Ο Β αρνήθηκε και ο Α προσέφερε 100000 $, ποσό με το οποίο συμφώνησε ο Β.Έτσι ο πίνακας ξαναβρέθηκε στην αρχική του θέση.Ο Β όμως βλέποντας πάλι τον πίνακα απέναντι στενοχωρήθηκε και σε μια βδομάδα ζήτησε από τον Α πάλι τον πίνακα.Ο Α αρνήθηκε, ο Β προσέφερε 150000 $ και ο πίνακας στόλισε πάλι τον τοίχο του Β.Να μην τα πολυλογούμε, αυτό το αλισβερίσι [1] κράτησε κάμποσες βδομάδες και η τιμή του πίνακα έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη.Μια μέρα όμως μπαίνοντας μέσα στο πολυτελές κοινό γραφείο ο ένας από τους δυο και κοιτάζοντας στον απέναντι τοίχο, όπου κανονικά έπρεπε να βρίσκεται ο πίνακας, διαπίστωσε ότι έλειπε.Ανήσυχος ρώτησε τον συνάδελφό του τι έγινε ο πίνακας.Εκείνος του απάντησε ότι τον πούλησε σε μια εξαιρετικά συμφέρουσα τιμή.Έξαλλος τότε ο άλλος άρχισε να του φωνάζει:- Βλάκα μας κατέστρεψες! Από αυτόν τον πίνακα κερδίζαμε 50000 $ κάθε βδομάδα!!
Εδώ φίλοι τελειώνει το «κάτι σαν ανέκδοτο».
Πριν μερικά χρόνια οι δυο υποδιοικητές –παχυλών αμοιβών - μιας μεγάλης Τράπεζας στη χώρα Χ…, για λόγους διευκόλυνσης της συνεργασίας τους, είχαν τα γραφεία τους στον ίδιο χώρο.Ο διοικητής – προκλητικότατα επίσης αμειβόμενος - ήταν του τύπου «εγώ απλώς προεδρεύω», άλλωστε είχε πάθει και ένα μικρό εγκεφαλικό, παρέμενε όμως στη θέση του ακλόνητος γιατί ήταν μπατζανάκης κάποιου πολιτικού παράγοντα. (Από εκείνους τους «όσο ψηλά κι αν βρίσκεται!» Καταλαβαίνετε τώρα να μην το κάνω περισσότερο λιανά) Έτσι η διοίκηση της τράπεζας ουσιαστικά βρίσκονταν στα χέρια των δυο υποδιοικητών. Αυτοί αποφάσιζαν για τα πάντα. Γόνοι ισχυρών οικογενειών (από κοινωνική – πολιτική και οικονομική πλευρά) με σπουδές και αγορασμένα μεταπτυχιακά από τα καλλίτερα - δηλαδή τα ακριβότερα - πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου, κρατούσαν επάξια τα ηνία της Τράπεζας.Σαν άνθρωποι του «καλής κοινωνίας», φρόντιζαν να συγχρωτίζονται με πρόσωπα του Πνεύματος και της Τέχνης και – προφανώς – να παρακολουθούν κάθε εκδήλωση αυτού του είδους.Ο υποδιοικητής Α μάλιστα, είχε κρεμάσει στον τοίχο πίσω από το πολυτελές κάθισμα εργασίας, μαζί με τους αγορασμένους πανεπιστημιακούς τίτλους και έναν πίνακα τον οποίο ο υποδιοικητής Β τον θαύμαζε καθημερινά. (Τα έπιπλα – γραφεία τους ήταν απέναντι)Μια μέρα δεν άντεξε και ζήτησε από τον υποδιοικητή Α να του τον πουλήσει.Ο Α αρνήθηκε γιατί ήταν οικογενειακό κειμήλιο, όπως είπε. Ο Β όμως επέμενε και πρόσφερε 50000 $ για την αγορά του πίνακα.Ο Α θεώρησε δελεαστική την προσφορά και έτσι από την επόμενη μέρα ο πίνακας βρέθηκε στον απέναντι τοίχο, στα νώτα του Β. Αλλά σε μια βδομάδα ο Α μετάνιωσε και ζήτησε από τον Β να του ξαναδώσει τον πίνακα και αυτός να του επιστρέψει τις 50000 $.Ο Β αρνήθηκε και ο Α προσέφερε 100000 $, ποσό με το οποίο συμφώνησε ο Β.Έτσι ο πίνακας ξαναβρέθηκε στην αρχική του θέση.Ο Β όμως βλέποντας πάλι τον πίνακα απέναντι στενοχωρήθηκε και σε μια βδομάδα ζήτησε από τον Α πάλι τον πίνακα.Ο Α αρνήθηκε, ο Β προσέφερε 150000 $ και ο πίνακας στόλισε πάλι τον τοίχο του Β.Να μην τα πολυλογούμε, αυτό το αλισβερίσι [1] κράτησε κάμποσες βδομάδες και η τιμή του πίνακα έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη.Μια μέρα όμως μπαίνοντας μέσα στο πολυτελές κοινό γραφείο ο ένας από τους δυο και κοιτάζοντας στον απέναντι τοίχο, όπου κανονικά έπρεπε να βρίσκεται ο πίνακας, διαπίστωσε ότι έλειπε.Ανήσυχος ρώτησε τον συνάδελφό του τι έγινε ο πίνακας.Εκείνος του απάντησε ότι τον πούλησε σε μια εξαιρετικά συμφέρουσα τιμή.Έξαλλος τότε ο άλλος άρχισε να του φωνάζει:- Βλάκα μας κατέστρεψες! Από αυτόν τον πίνακα κερδίζαμε 50000 $ κάθε βδομάδα!!
Εδώ φίλοι τελειώνει το «κάτι σαν ανέκδοτο».
Γιατί η πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερη!Τι νομίζετε έκαναν οι ειδικοί οικονομικοί εγκέφαλοι και οι γιάπηδες του κώλου στα διάφορα χρηματιστήρια!Τώρα βγάζουν το σκασμό όλοι τους βέβαια και περιμένουν το κράτος να τους σώσει!Αλλά αυτά θα τα πούμε άλλη μέρα.
* * * * * * * * * * * * *
[1] αλισβερίσι = εμπορική πράξη, δούναι και λαβείν, αγοραπωλησία (σύνθετη τουρκική λέξη)
* * * * * * * * * * * * *
[1] αλισβερίσι = εμπορική πράξη, δούναι και λαβείν, αγοραπωλησία (σύνθετη τουρκική λέξη)
Ευθύλογος
.jpg)
1 σχόλιο:
εχω λίγες οικονομίες. Να αγοράσω καμμιά μετοχή να βγάλω τα σπασμέναΟ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ
Δημοσίευση σχολίου