Σαν σήμερα, Καθαροδευτέρα …

Γράφει ο Ευθύλογος

Ανάμνηση από την εποχή που δεν τύλιγαν τους μοιχούς σε μια κόλλα αναφοράς συνοδευόμενη (ενδεχομένως) και από μια αίτηση διαζυγίου, αλλά τους τσάκωνε το έτερον ήμισυ και τους τύλιγε σε ένα διπλόφαρδο σεντόνι ξεβράκωτους, καθότι έπρεπε να συλληφθούν «επ’ αυτοφώρω», που σημαίνει «κατά την τέλεση του εγκλήματος».
Δύσκολη δουλειά βέβαια που σπάνια γίνονταν μόνο από το απατημένο ήμισυ. (Να γιατί χρειάζονται οι φίλοι)
Άλλωστε έπρεπε να υπάρχουν μάρτυρες οι οποίοι συνήθως βοηθούσαν και για την συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσοτέρων «πειστηρίων του αδικήματος». Τα συνήθη πειστήρια ήταν οι φωτογραφίες.
Φωτογράφιζαν τα πάντα, όχι μόνο τους δράστες, που αν ήταν και χειμώνας έτρεμαν και από το φόβο και από το κρύο οι φουκαράδες –εν αδαμιαία περιβολή γαρ - μέχρι να εξασφαλιστούν και οι υπόλοιπες αποδείξεις, δηλαδή φωτογραφίες από κακοστρωμένα κρεβάτια ή από τα καθίσματα του αυτοκινήτου που βρίσκονταν σε θέση ακατάλληλη για ταξίδι αλλά κατάλληλη για περιπτύξεις, ή ρούχα χωρίς ανθρώπινο περιεχόμενο, ακόμη και φωτογραφίες από το κουτάκι των .......

προφυλακτικών είχε πάρει κάποιος προνοητικός μάρτυρας! Και χρειάστηκαν γιατί στο δικαστήριο οι δράστες ισχυρίστηκαν ότι επειδή έκανε πολλή ζέστη είχαν βγάλει τα ρούχα τους, κάτι που ακόμη κι αν αποτελούσε αδίκημα, τουλάχιστον δεν επέσυρε τόσο βαριά ποινή. [1]
Και βέβαια υπήρχαν πάντοτε κάποια «στέκια» που κατά την νομική και αστυνομική διατύπωση, «παρείχαν άσυλον εις αλλοτρίαν ακολασίαν». Εδώ η εχεμύθεια του προσωπικού ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος για την ύπαρξη της επιχείρησης.
Οι παλιότεροι Αθηναίοι γνωρίζουν κάποιες μικρές αλλά πολυτελείς εγκαταστάσεις εκτός Αθηνών που προσέφεραν με κάθε διακριτικότητα τις υπηρεσίες τους.
Κάποιες φορές μάλιστα δεν ζητούσαν ούτε όνομα!
Η μόνη ερώτηση ήταν:
- Θα διανυκτερεύσετε κύριε;
Είπαμε, επρόκειτο για μικρές «μονάδες» και ο χώρος αλλά και ο χρόνος ήταν πολύτιμος.
Μια τέτοια - χαμηλότερου όμως προφίλ και κόστους - «επιχείρηση» είχαν στήσει ένας κύριος και μια κυρία.
Είχαν εξασφαλίσει ένα κατάλληλο χώρο, έκαναν την απαραίτητη «παραλλαγή» βάζοντας δυο μεγάλες πινακίδες, μια που έγραφε «Τεχνικό γραφείο – Χωματουργικά» και μια άλλη που έγραφε «Κομμωτήριον» και σιγά - σιγά οι δουλειές πήραν τα πάνω τους. Οι πινακίδες μάλιστα έλεγαν κατά κάποιον τρόπο αλήθεια, γιατί ένας μικρός χώρος λειτουργούσε ως κομμωτήριο και δυο άλλοι χώροι με «οδούς διαφυγής» για περιπτώσεις υψηλού κινδύνου, λειτουργούσαν «και» ως σχεδιαστήρια και μάλιστα υψηλών προδιαγραφών για τα τότε δεδομένα.
Η δουλειά πήγαινε πρίμα αλλά είχαν υποτιμήσει φαίνεται δυο παραμέτρους:
Α) Την παρατηρητικότητα κάποιου συζύγου που έβλεπε την γυναίκα του με το ίδιο χτένισμα ενώ εκείνη υποστήριζε ότι πήγαινε στο
κομμωτήριο και
Β) Την πονηριά κάποιας συζύγου που ο σύζυγός της (βλάξ με περικεφαλαία) την είχε ενημερώσει ότι επισκέπτονταν τον συγκεκριμένο χώρο λόγω του άρτια εξοπλισμένου σχεδιαστηρίου.
Δεν ξέρω πως το έφερε ο διάβολος Καθαροδευτέρα 18 Φλεβάρη του 1980, να κάνουν «ντου» οι δυο απατημένοι σχεδόν ταυτόχρονα στον χώρο «αλλοτρίας ακολασίας». Και βέβαια με τους μάρτυρές τους και με το σχετικό οπλοστάσιό τους.
Η όποια περιγραφή θα είναι πολύ κατώτερη της πραγματικότητας.
Η απατημένη σύζυγος μάλιστα πρέπει να ήταν πολύ καλά ενημερωμένη γιατί πήγε κατ’ ευθείαν και έσπασε τη τζαμαρία που οδηγούσε στο ένα σχεδιαστήριο (το σωστό).
Στη θέα του ζευγαριού έπαθε υστερία, ο σύζυγος πάτησε σπασμένα γυαλιά και κόπηκε στο πόδι ενώ ψέλλιζε το κλασσικό «δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου» συμπληρώνοντας όμως, «τα σχέδια κάναμε».
Τον ισχυρισμό αυτόν τον ανέτρεπε εν μέσω υστερίας η σύζυγος ουρλιάζοντας.
- Ποια σχέδια κάνατε μωρέ με σβηστό το φωωωωωωωωωςςςς?
Όσο για τους υπόλοιπους «ενοίκους» πετάχτηκαν έντρομοι έξω και τότε ένας «μάρτυρας» της άλλης ομάδας είχε την «ευτυχία» να δει τη γυναίκα του να προβάλλει από ένα δωμάτιο!
- Τσακίσου μωρή και θα τα πούμε στο σπίτι εμείς, να μη γίνουμε ρεζίλι εδώ σαν τους άλλους , είχε την ψυχραιμία να πει.
Δεν ξέρω τι ακριβώς «είπαν» αλλά πρόσφατα τους είδα μαζί.
Η τετράδα των υπολοίπων οδηγήθηκε «σεντονοδέσμια» για τα περαιτέρω.
Δυο χρόνια μετά έπαψε η μοιχεία να αποτελεί αδίκημα (πλημμέλημα) και να διώκεται.
* * * * * * * * *
[1] Για την μοιχεία επιβάλλονταν μέχρι το 1982 ποινή φυλάκισης τουλάχιστον ενός έτους. Παλιότερα οι ποινές ήταν αυστηρότερες και μάλιστα προέβλεπαν και διαπόμπευση. Αλλά μήπως το σεντόνι δεν ήταν διασυρμός!

Καλή Σαρακοστή!!

Ευθύλογος