Λάκης Λαζόπουλος: ένα αυθεντικό ταλέντο πυλώνας του νεοκαραμανλισμού;

Λάκης Λαζόπουλος: ένα αυθεντικό ταλέντο πυλώνας του νεοκαραμανλισμού;
του Δημήτρη Νούλα

Ο Δημήτρης Νούλας είναι χημικός και εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση




©ΠΗΓΗ: ppol.gr

Δεν το κρύβω ότι ανήκουμε οικογενειακώς στο φαν-κλαμπ του Λάκη Λαζόπουλου (ΛΛ).

Κάθε Τρίτη, λοιπόν, όλοι μαζί, απολαμβάνουμε τις ατάκες του και παρακαλάμε, όπως και πολλοί συμπατριώτες φαντάζομαι, να παραταθεί όσο γίνεται περισσότερο η διάρκεια της εκπομπής του.

Τον πρωτοάκουσα στα μέσα της δεκαετίας του 1970 όταν, ως φοιτητής, εργαζόμενος ως εποχικός υπάλληλος στην περίοδο καμπάνιας του εργοστασίου Ζάχαρης στη Λάρισα, έμαθα πως ένας άλλος εργάτης καμπάνιας, φοιτητής της Νομικής αυτός, απαίτησε να πίνουμε δωρεάν γάλα κάθε μέρα όλοι οι εργαζόμενοι και όχι μόνο οι μόνιμοι υπάλληλοι του εργοστασίου. Ήταν ο Λάκης.

Για το ταλέντο του έμαθα λίγα χρόνια αργότερα όταν έκανε τις πρώτες του εμφανίσεις στο «θεσσαλικό θέατρο» (ΘΘ) ως ηθοποιός και ως θεατρικός συγγραφέας κοντά στην 'Αννα Βαγενά, τον Κώστα Τσιάνο, τον Σεραφείμ Ντίνα (έξοχος «γύφτος»...) και τους άλλους συντελεστές του πρωτοποριακού αυτού περιφερειακού θεάτρου.

Ύστερα κατέβηκε στην Αθήνα και με την δημιουργική του πολυπραγμοσύνη κατάφερε να καταξιωθεί στη συνείδηση του κοινού ως ένας ευφυής πολυ-καλλιτέχνης (ηθοποιός, συγγραφέας, τραγουδιστής, σόουμαν της τηλεόρασης...) ο οποίος εκπέμπει μήνυμα κοινωνικό και πολιτικό συνάμα.

Τελευταία μάλιστα είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω όταν πριν λίγους μήνες επισκέφθηκε το σχολείο στο οποίο διδάσκω στη Λάρισα-και από το οποίο αποφοίτησε ο ίδιος -και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τον σοβαρό και μεστό λόγο του στη διάρκεια της συζήτησης που έγινε εκεί.

Δεν θα δίσταζα, μετά από όλα αυτά, να ισχυρισθώ ότι ο ΛΛ είναι ένας σύγχρονος Αριστοφάνης, ένας σαρκάζων και αυτοσαρκαζόμενος Καραγκιόζης που μέσα από το όντως ευρηματικό «αλ τσαντίρι νιους» αφενός τέρπει και αφετέρου παρεμβαίνει και καθοδηγεί το λαό, αποκαλύπτοντας
και στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα.

Ο δημοφιλής καλλιτέχνης είναι αναντίρρητα πλέον ένας σημαντικός παράγοντας της κοινωνικής και πολιτικής μας πραγματικότητας με μεγάλη επιρροή και θα έλεγα ότι είναι συνδιαμορφωτής ακόμη και της στάσης του εκλογικού σώματος.

Οφείλω όμως εδώ να επισημάνω μερικά πράγματα που με προβληματίζουν και με κάνουν μερικές φορές να αμφιβάλλω για την εικόνα που σχημάτισα έως τώρα για τον συμπατριώτη μας καλλιτέχνη:

Πρώτον

Όπως δικαιούται μέσα από την εκπομπή του σατιρίζει πρόσωπα που απασχολούν τη δημοσιότητα αλλά η εμμονή του σε μερικά από αυτά (Θώδη, Πρέκας κλπ) τα οποία δεν ασκούν ουσιαστική εξουσία αλλά απλώς φυτοζωούν στις παρυφές της δημοσιότητας, μπορεί να τα οδηγήσει στην πλήρη αποκαθήλωση και στην εσωτερική κατάρρευση με τραγικές συνέπειες γι' αυτά. Το θέλει αυτό πραγματικά ο Λάκης; Είναι σαν να κοροϊδεύει τον ιδιόρυθμο ή τον τρελό του χωριού και κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό αφενός δεν είναι σωστό και αφετέρου δεν νομίζω ότι αντιστοιχεί στην ποιότητα και στην ευαισθησία του.

Δεύτερον

Δικαιούται επίσης μέσω της εκπομπής του εκτός από τον καυτηριασμό που επιχειρεί σε εκφυλιστικά φαινόμενα να επαινεί, όποτε αυτός κρίνει, πρόσωπα ή καταστάσεις αρκεί ο λόγος του να μην είναι μονομερής και μονοδιάστατος ειδικά όταν πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα ή κόμματα.

Για παράδειγμα σπανίως σατιρίζει τον κ. Τσίπρα ενώ πολλές φορές τον εμφάνισε (δικαίως) ως μια ελπιδοφόρα προσωπικότητα για την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
'Αραγε δεν μπορεί να διαπιστώσει αδυναμίες (π.χ. στην χρήση των ελληνικών) του κ. Τσίπρα ώστε και τον ίδιο να βελτιώσει και τον τόπο να οφελήσει;

Τρίτον

Η σάτιρα κατά τα γνωστά απευθύνεται κυρίως στους κατέχοντες ή στους επίδοξους να κατέχουν εξουσία. Πολύ σωστά, λοιπόν, έστω και με υπερβολικό τρόπο βάλλει κατά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ή και άλλων στελεχών του ή κατα υπουργών της σημερινής κυβέρνησης. Τον πρωθυπουργό όμως τον κριτικάρει σπανίως και μόνο επιφανειακώς.

Τι να υποθέσουμε γι' αυτό;

Τέταρτον

Ομολογώ ότι εξεπλάγην από την τόλμη του να κρίνει και να επικρίνει δημοσιογράφους για την απαράδεκτη στάση που κράτησαν στην διάρκεια της απεργίας των οδοκαθαριστών στην Αθήνα αφού πρώτα τακτοποιήθηκε το θέμα του δικού τους ταμείου. Εύγε του γι' αυτό.

Πέμπτον

Μου προξένησε όμως αλγεινή εντύπωση η επιλογή του να ταυτίσει στην εκπομπή του στις 13 Μαΐου 2008 δυο πολιτικά πρόσωπα εκ διαμέτρου αντίθετα: τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη με τον Κώστα Σημίτη.

Κι αυτό διότι από την μια μεριά ο Μητσοτάκης αποστάτησε από τη δημοκρατική παράταξη με τις γνωστές συνέπειες, έστειλε με κοντέϊνερ την κινητή περιουσία των ανακτόρων (Καθαρά Δευτέρα του 1991) στο Λονδίνο, πήγε ο ίδιος με μεγάλη κουστωδία στο Τόκιο να υποστηρίξει το αίτημα ανάληψης των ολυμπιακών αγώνων του 1996 με το γνωστό αποτέλεσμα, έδινε στους εργαζόμενους την περίφημη 0+0=14% αύξηση μισθών, έβγαλε
πρώτο σε σταυρούς βουλευτή τον νεαρό Κυριάκο με τη βοήθεια του μακαριστού Χριστόδουλου και στα εξήντα τόσα χρόνια της πολιτικής του σταδιοδρομίας κατάφερε μόλις και μετα βίας να γίνει για τρία και κάτι χρόνια πρωθυπουργός ταυτιζόμενος με διώξεις σε βάρος των πολιτικών του αντιπάλων.

Από την άλλη μεριά ο Σημίτης συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα, πήρε την περιουσία του τέως αντί ενός οικοπέδου στην Ομόνοια, τα κατάφερε χωρίς τυμπανοκρουσίες να αναλάβει η χώρα τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004, επετύγχανε σταδιακή σύγκλιση εισοδημάτων με τον κοινοτικό μέσο όρο, δεν δίστασε να συγκρουσθεί με το συντηρητικό ιερατείο για το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος χωρίς να εξωθεί τα τέκνα του στην πολιτική, έβαλε την χώρα στην οικονομική νομισματική ενότητα ΟΝΕ, την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλαξε τις υποδομές της χώρας παραπέμποντας στο ανάλογο του Χαριλάου Τρικούπη. Τέλος τιμήθηκε δύο φορές και για πλήρεις θητείες με την ψήφο του ελληνικού λαού.

Αυτά και πολλά άλλα διαφοροποιούν τα δύο πρόσωπα τα οποία όμως έχουν και ένα κοινό σημείο: είναι οι μόνοι πολιτικοί άνδρες που κυβέρνησαν τον τόπο στη διάρκεια του μεταπολιτευτικού κύκλου έξω από το δίπολο των δύο πολιτικών δυναστειών που ηγεμονεύουν στην πολιτική μας σκηνή.

Έχω την αίσθηση πως το λογικό συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα από τα παραπάνω είναι ότι ο καλλιτέχνης δεν τολμάει να βάλλει με τη σάτιρά του κατά του πυρήνα της σημερινής εξουσίας (Καραμανλής) και δεν θέλει να πειράξει το χώρο που πιθανόν είναι οι ιδεολογικές του αναφορές («συνασπισμός»). Αυτό σαφώς ευνοεί το κυβερνητικό στρατόπεδο, αφού στέλνει ψηφοφόρους από το ΠΑΣΟΚ (με τις εγγενείς του κι αυτό αδυναμίες...) στο ΣΥΡΙΖΑ, κρατώντας το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις δημοσκοπήσεις σταθερά κάτω από τη Νέα Δημοκρατία. Φυσικά ο καθένας αντιλαμβάνεται πως τα αίτια των δημοσκοπικών ευρημάτων είναι πολλά...
Συμπερασματικά, νομίζω ότι ο Λάκης Λαζόπουλος παρά την ευφυϊα του μάλλον δεν αντιλαμβάνεται ό,τι λειτουργεί ως μοχλός (ένας από τους πολλούς) στήριξης του «νεοκαραμανλισμού» στη χώρα, με ότι αυτό σημαίνει για τα λαϊκά στρώματα που με τόση αφοσίωση αλλά και ικανότητα τέρπει δις εβδομαδιαίως από το κανάλι της Κάντζας.

Αν το καταλαβαίνει και συνειδητά το υπηρετεί είναι βέβαιο ότι θα έχει τους δικούς του ισχυρούς λόγους. Μόνο που τότε θα φαίνεται έωλο το επιχείρημα-απάντηση που έδωσε στους εκπαιδευτικούς του 2ου λυκείου Λάρισας ότι δηλαδή «αυτή είναι η άποψή μου για τα πράγματα, αυτή λέω. Κάποιος άλλος ας δώσει μια άλλη διαφορετική...»

***ΣΧΟΛΙΟ απο Γ. Ντούρο : Αισθάνομαι οτι ειμαι ένας απο τους καθηγητές του 2ου Λυκείου Λάρισας. Ας μας πει κάποιος που ο συνάδελφος Νούλας έχει λάθος !!!