Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Σχολική τάξη από μάρμαρο


Το μουσείο που φιλοξενεί έργα κυρίως του γιαννιώτη γλύπτη καθηγητή Θόδωρου Παπαγιάννη, αλλά και δημιουργήματα των μαθητών του στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στεγάζεται στους χώρους του σχολείου στο Ελληνικό ΚΑΤΣΑΝΟΧΩΡΙΩΝ , εκεί που ήταν μαθητής και ο ίδιος ο καλλιτέχνης.

Αυτό το σημείο, της επιστροφής του στο γενέθλιο τόπο με τα έργα του, τονίστηκε ιδιαίτερα στα χθεσινά εγκαίνια στα οποία παραβρέθηκαν κυριολεκτικά οι πάντες.

Από το μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητο και τον υφυπουργό εθνικής Άμυνας Κώστα Τασούλα, τους βουλευτές Ιωαννίνων του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Αργύρη και Μιχάλη Παντούλα, τις πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ο πρύτανης Γιάννης Γεροθανάσης και ο αντιπρυτανης Γιώργος Παπαγεωργίου, ο αναπληρωτής πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα Γκι ντε λα Κρουά, η ιστορικός τέχνης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, ο πρύτανης της ΑΣΚΤ Τριαντάφυλλος Πατρασκίδης, ο πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Κώστας Αλεξίου και φυσικά, οι οικοδεσπότες:

Ο δήμαρχος Κατσανοχωρίων Βασίλης Χήτας, ο δήμαρχος Παμβώτιδας Βαγγέλης Πήχας, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Παναγιώτης Νούτσος και ο γλύπτης, Θόδωρος Παπαγιάννης. Λίγο αργότερα έφτασε ο νομάρχης Αλέκος Καχριμάνης και το δήμο Ιωαννιτών εκπροσώπησε ο Δημήτρης Ζώης. Επίσης, παραβρέθηκαν οι τέως δήμαρχοι Ιωαννιτών Φίλιππας Φίλιος, Λευτέρης Γκλίναβος και Τάσος Παπασταύρος, ενώ παρών ήταν και ο δήμαρχος του Ελληνικού, στην Αθήνα.

Οι ομιλίες ήταν αρκετές και εκτάθηκαν από καλλιτεχνικά μέχρι και πολιτικά πεδία.

Ο δήμαρχος Κατσανοχωρίων για παράδειγμα δεν παρέλειψε να πει ότι «εδώ, ό,τι μας προσφέρουν το αξιολογούμε. Όταν μας αδικούν, αγωνιζόμαστε», αναφερόμενος στην υπόθεση της χωροθέτησης του ΧΥΤΑ δίπλα στο Ελληνικό.

Στη συνέχεια, ο κ. Νούτσος ξεκίνησε τη δική του παρουσίαση, στο οικείο του ύφος, με μια αναφορά στον Χιουμ και τονίζοντας στη συνέχεια ότι το μουσείο, είναι αποκλειστικά «έργο Παπαγιάννη», από τη σύλληψη ως την ολοκλήρωσή του, ενώ είπε ακόμη πως η τοπική αυτοδιοίκηση αγκάλιασε το έργο. «Είναι μια μορφή ευεργεσίας» συνέχισε ο κ. Νούτσος, για να καταλήξει λέγοντας ότι εξυπηρετεί «την ανάγκη γείωσης και απογείωσης από την πραγματικότητα».

Στη συνέχεια, το λόγο πήρε η ιστορικός τέχνης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, ιστορικό τέχνης και καθηγήτρια στην ΑΣΚΤ, για να μιλήσει για την αποστολή τη ς γλυπτικής ως τέχνη «του δήμου, της πολιτείας, που εκφράζει καλύτερα από κάθε άλλη τους δημοκρατικούς θεσμούς».

Η κα Λαμπράκη-Πλάκα, μιλώντας για τον καλλιτέχνη συμπλήρωσε πως «έχει πάθος» και έκανε μια εκτενή αναφορά σε μια σειρά έργα του, φτιαγμένα από «ιδιαίτερα» υλικά, όπως για παράδειγμα τα δοκάρια από την καμένη πρυτανεία του Πολυτεχνείου στην Πατησίων. Μίλησε επίσης για την εκτός Ελλάδας υπόσταση του έργου του Παπαγιάννη ο αναπληρωτής πρέσβης της Γερμανίας στην Ελλάδα Γκι ντε λα Κρουά, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι η φήμη του ξεπερνάει τα όρια της πατρίδας του, αλλά τώρα, που τη βλέπει αυτός από κοντά, διαπιστώνει «από πού αντλεί ο Θόδωρος τη δύναμή του».

Ο κ. ντε λα Κρουά, παραλλήλισε τη δημιουργία του γλύπτη με το μύθο της γέννησης των Τιτάνων, με τη σπορά των βράχων και κατέληξε «είναι τιμή μου να αποκαλώ αυτό τον άνθρωπο φίλο μου».

Για το έργο του γλύπτη, αλλά και καθηγητή Παπαγιάννη, μίλησε και ο πρύτανης της ΑΣΚΤ κ. Πατρασκίδης.

Τελευταίος στη σειρά, μίλησε ο ίδιος ο καλλιτέχνης, φανερά συγκινημένος: «Το μουσείο είναι για τον κόσμο και δεν υπάρχει, αν δε το δει ο κόσμος. Ευχαριστώ όσους βοήθησαν. Είναι το μουσείο των ταπεινών, των βοσκών, των χωριανών μου…».


3 σχόλια:

Miltos είπε...

Αντιγράφω τα σχόλια για την φωτογραφία αυτή από το Δίκτυο Διδασκοντας Φυσικές Επιστήμες:
1) Τι ωραία που θα ήταν αν καθόντουσαν έτσι ήσυχα οι μαθητές στην αληθινή τάξη.
2) Η σύνθεση έχει κάτι το μυστηριακό, παραπέμπει λίγο προς κρυφό σχολειό, διακρίνω μια ονειροπόληση, προσδοκία και θέληση για ένα καλύτερο αύριο στους έξι μαρμάρινους μαθητές και στην μία μαθήτρια, όσους τουλάχιστον δείχνει η φωτογραφία. Απεικονίζει το παλιό πειθαρχημένο Σχολείο που βίωσε ο καλλιτέχνης στο Λουζέτσι, το χωριό των γνωστών καθηγητών Παναγιώτη και Μπάμπη Νούτσου, ίσως και "στα θρανία ένας - ένας" των εξετάσεων.
Ο δάσκαλος κάπως στο περιθώριο, ελαφρώς άψυχος, ντυμένος τυπικά, κοιτώντας όχι εκεί που κοιτούν οι μαθητές.
Από μια πέτρινη τάξη, προτιμήστε (όσο αντέχετε) μια τάξη πολύβουο μελίσσι.

Miltos είπε...

Μια άλλη καλή ιδέα είναι μια εκδρομή του Λυκ Κατσικά στο Ελληνικό, επισκεψη στο Μουσείο (ας πούμε της Γ Λυκείου, να μην γίνει συμφόρηση) συζήτηση του καλλιτέχνη με τα παιδιά - να κανονισθεί από πριν- και σχετική ανάρτηση στο ιστολόγιο με φωτογραφίες.
θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να περιγράψει ο ίδιος ο καλλιτέχνης την σύνθεση του "μαρμάρινη τάξη"
Αν με καλέσετε έρχομαι.

kalamas είπε...

Πανάξιος τεχνίτης ο Παπαγιάννης.Από τους τελευταίους μεγάλους Ηπειρώτες της τέχνης. Γι'αυτό και 'προφήτης στην πατρίδα του'