Από το Καλέντζι του 2019 (όταν έκλεισε το Ταχυδρομείο)… στην άδεια πλατεία του 2025

           

                            

   

—  Ο ταχυδρόμος — δεν έφερνε μόνο καλά νέα. 

Έφερνε και τα  δυσάρεστα.  Μην κάνουμε το ίδιο λάθος δυο φορές. 

Όταν το 2019 έκλεισε το Ταχυδρομείο στο Καλέντζι —  

 οι περισσότεροι είπαν “έλα μωρέ, δεν πειράζει”.

      Σήμερα που το πρόβλημα χτύπησε τα ΠΡΑΜΑΝΤΑ , πολλοί αιφνιδιάστηκαν.         Ξαφνικά ανακαλύφθηκε ότι οι υπηρεσίες δεν είναι δεδομένες και ότι η τοπική       κοινωνία χρειάζεται στήριξη — από την Πολιτεία, τους θεσμούς, αλλά και από τους   ίδιους τους κατοίκους. Όμως αυτό δεν ξεκίνησε σήμερα.

 Όταν το 2019 είχα δημοσιεύσει το κείμενό μου για την κατάσταση στο Καλέντζι και   ειδικά για το κλείσιμο του Ταχυδρομείου, η αντίδραση ήταν ελάχιστη.
Τότε οι προειδοποιήσεις θεωρήθηκαν υπερβολή.
Κανείς δεν αισθανόταν ότι αφορά τον ίδιο, γιατί ακόμη δεν είχε φτάσει η σειρά των “μεγάλων” χωριών.

Στο μεταξύ, στο Καλέντζι, πρώην έδρα του Δήμου Κατσανοχωρίων, έκλεισαν σταδιακά κι άλλες υπηρεσίες εξυπηρέτησης πολιτών — για όλα τα χωριά των Κατσανοχωρίων (7) και τα χωριά Μονολίθι και Πλατανούσα.

Μην κάνουμε το ίδιο λάθος δυο φορές.

Όταν το 2019 έκλεισε το Ταχυδρομείο στο Καλέντζι — οι περισσότεροι είπαν “έλα μωρέ, δεν πειράζει”. Σήμερα όμως που τα προβλήματα χτύπησαν τα Πράμαντα — όλοι τρέχουν.

Η ερήμωση δεν έρχεται ξαφνικά. Έρχεται σιγά-σιγά — όπως ήρθε και η σιωπηλή πλατεία του Καλέντζι το 2025.  Αν συνεχίσουμε την ίδια αδιαφορία, ό,τι χάθηκε στα Κατσανοχώρια — θα χαθεί σε όλο τον Δήμο.

 Κι έτσι, το 2025 φτάσαμε στο σημείο μια όμορφη πλατεία — που θα μπορούσε να είναι το ζωντανό κέντρο του χωριού — να είναι σιωπηλή, χωρίς καφενείο, χωρίς χώρο αναψυχής, χωρίς συντηρημένα παγκάκια, χωρίς σταθερό σημείο υποδοχής των επισκεπτών που περνούν για την προς αξιοποίηση  Κλίφκη του Αράχθου .

Η ερήμωση αυτή σύντομα θα χτυπήσει κι άλλες πόρτες (π.χ. Πράμαντα — αυτή τη φορά λόγω… υπερτουρισμού !!!).
Κρίμα. Όμορφη πλατεία — αλλά άδεια. Φυσιολογικό;;;

Όλα αυτά δεν είναι “τυχαία περιστατικά”.Είναι η συνέχεια της ίδιας πορείας.

Και όπως τότε κάποιοι είπαν “έλα μωρέ, τι θα γίνει αν κλείσει το ταχυδρομείο;” —
σήμερα κάποιοι λένε “έλα μωρέ, τι θα γίνει αν ρημάξει η πλατεία;”.

Αύριο — με την ίδια αδιαφορία — θα χαθούν κι άλλα.
Γιατί η ερήμωση δεν πέφτει από τον ουρανό. Επεκτείνεται.
Από υπηρεσία σε υπηρεσία. Από πλατεία σε πλατεία. Από χωριό σε χωριό.
Σε όλη την έκταση του Δήμου.

Σήμερα απλώς έφτασε η σειρά να χτυπήσουν κι άλλες πόρτες.
Και αυτό αποδεικνύει ότι το φαινόμενο ήταν διαδρομή — όχι έκπληξη.

Αν θέλουμε πραγματικά να κρατήσουμε ζωντανά τα χωριά μας, αυτό δεν γίνεται με τον θυμό της στιγμής.
Γίνεται με έγκαιρη, σταθερή διεκδίκηση, πριν οι απώλειες γίνουν μη αναστρέψιμες.      Η ειρωνεία είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι καινούριο. Το βλέπαμε να έρχεται — απλώς τότε δεν αφορούσε “εμάς”. Τώρα που άγγιξε πιο κεντρικά — ξαφνικά έγινε σοβαρό....

     

    Γιάννης Ντούρος
 Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου
    Συλλόγου Κατσανοχωρίων