…Αθλητικά σχολεία…και άλλα τινά…όπως λέμε σχολεία δεύτερης ή και τρίτης ευκαιρίας…

Γράφει ο Βαγγέλης Θεοδώρου 

Τα πρόσφατα γεγονότα σχετικά με τα επονομαζόμενα «αθλητικά σχολεία» με γύρισαν αρκετά χρόνια πίσω. Στην Φιλιππιάδα λοιπόν πρωτοδιόριστος θυμάμαι την έκπληξη που ένοιωσα όταν διαπίστωσα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γυμνασίων της γύρω περιοχής λειτουργούσε κάτω από αυτό το ειδικό καθεστώς. Προς στιγμήν νόμισα ότι είχα μεταναστεύσει σε άλλη χώρα, και συγκεκριμένα σε εκείνη της Πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, γνωστή εξάλλου για την προσήλωσή της στον αθλητισμό, αλλά και τις εξίσου μεγάλες περγαμηνές σε αυτό.Αφήνοντας πίσω το ιστορικό μου άλμα, αλλά και την αρχική μου έκπληξη αναρωτήθηκα τι εξυπηρετούσε άραγε αυτή η πρεμούρα για το αθλητικό ιδεώδες; μήπως τελικά η περιοχή ξεχείλιζε από αθλητικό ταλέντο, ή μήπως κάποιοι ζήλεψαν τα αθλητικά κατορθώματα της προαναφερθείσης χώρας. Τίποτε όμως από αυτά δεν συνέβαινε, αφού η γενικότερη οργάνωση σε συνάρτηση με τις υποτυπώδες έως ανύπαρκτες αθλητικές εγκαταστάσεις κάθε άλλο παρά δικαιολογούσαν την υπηρέτηση αυτού του στόχου πόσο μάλλον θα αποτελούσαν εχέγγυο …για την ανάδειξη των αυριανών ταλέντων.Δυστυχώς η απάντηση σε αυτή μου την απορία, όπως και σε κάθε άλλη στην διάρκεια της εκπαιδευτικής μου καριέρας αποκάλυπτε πάντα ή σχεδόν πάντα την πιο μεγάλη παθογένεια του εκπαιδευτικού μας συστήματος, δηλαδή ότι τα σχολεία δεν είναι προσηλωμένα να υπηρετούν πάντα τις μαθησιακές ανάγκες των παιδιών, αλλά ενίοτε στις αντίστοιχες εργασιακές όχι μόνο των ήδη υπηρετούντων σε αυτά εκπαιδευτικών, αλλά κυρίως εκείνων που εγείρουν διεκδικήσεις διορισμού.Και πώς μπορεί να είναι διαφορετικά όταν σε σχολεία ειδικού καθεστώτος, όπως αθλητικά, μουσικά, εκκλησιαστικά, πειραματικά και διαπολιτισμικά ενώ ιδρύονται για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένου στόχου, στην εξέλιξή τους ολισθαίνουν, κάτω βεβαίως και από το βάρος των οργανωτικών αδυναμιών και κυρίως την έλλειψη υποδομών, σε «καρικατούρες» των ιδρυτικών τους χαρακτηριστικών. Και όχι μόνο αυτό, αλλά από ένα σημείο και μετά η βιωσιμότητά τους υπηρετεί περισσότερο τα οφέλη από την διατήρηση των εργασιακών προνομίων των εκπαιδευτικών, και ελάχιστα τις μαθησιακές ανάγκες των παιδιών πόσο μάλλον την ανάδειξη κάποιου ταλέντου ή την καλλιέργεια δεξιοτήτων.Το χειρότερο όμως είναι ότι σε μια τέτοια πορεία αποδόμησης του σκοπού και εκφυλισμού του εκπαιδευτικού στόχου, δημιουργούνται όλες εκείνες οι «ελκυστικές» συνθήκες για μια μεγάλη μερίδα μαθητών να τα επιλέγουν, σχεδόν αποκλειστικά σαν μια καλή εναλλακτική διέξοδο ενός πιο «βατού» δρόμου αποφοίτησης από το σχολείο, ή και πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.Τρανό παράδειγμα αποτελεί ο θεσμός των νυκτερινών σχολείων, και κυρίως των λυκείων. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να υπάρχουν διαφορετικές πανελλήνιες εξετάσεις σε αυτού του είδους τα σχολεία, όταν όλοι μας ξέρουμε ότι το καθεστώς των εγγραφών σε αυτά είναι τόσο διαβλητό.Θέλω να πιστεύω ότι η συγκεκριμένη κίνηση της Υπουργού Παιδείας να «κλείσει» κάποια τέτοια σχολεία δεν πηγάζει από την γενικότερη ανάγκη οικονομικού συμμαζέματος, αλλά κυρίως από μια στοχευμένη προσπάθεια αναθεώρησης ή και αναβάθμισης των όρων αυτοπροσδιορισμού τους. Λογικό όταν μάλιστα όχι μόνο δεν έχουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, αλλά κυρίως ενσωματώνουν όλα εκείνα τα παρακμιακά φαινόμενα, που τα κάνει να είναι στα μάτια της κοινωνίας σχολεία δεύτερης ή και τρίτης ευκαιρίας.Τέλος θα πω στους συναδέλφους μου που με τόση θέρμη αλλά και ανεδαφικές μεγαλοστομίες εξήραν τον θεσμό των αθλητικών σχολείων ότι το Ελληνικό σχολείο μόλις και μετά βίας προσφέρει την βασική εκπαίδευση πόσο μάλλον να αποτελεί κοιτίδα ανάδειξης και καλλιέργειας του αθλητισμού. Εξάλλου όλοι μας ξέρουμε ότι η όποια ανάπτυξη της αθλητικής δραστηριότητας στην χώρα μας είναι υπόθεση των σωματείων.Πάντως αν θέλουμε να ξεκινήσει κάτι καλό σε σχέση με τον σχολικό αθλητισμό θα πρέπει το μάθημα της φυσικής αγωγής να μετακομίσει από τα σχολικά προγράμματα όλων των βαθμίδων όσο και από τις κρύες και αφιλόξενες αυλές των σχολείων και να μεταφερθεί τα απογεύματα σε χώρους των γυμναστηρίων, τρόπος υπάρχει και δυναμικό επίσης, επαρκείς χώροι θέληση και σχέδιο δεν υπάρχει.


Βαγγέλης Θεοδώρου
Καθηγητής Πληροφορικής